Tijdens een studiejaar in de Verenigde Staten raakte ik bevriend met een student uit Duitsland. Deze Duitse vriend was bijzonder geïnteresseerd in de Nederlandse taal en vroeg mij of ik hem af en toe wat wilde leren. Dat wilde ik wel.
Een van de ‘lessen’ tijdens een campus stroll ging over verkleinwoorden: kast wordt kastje, boek boekje, plant plantje (waarom boompje een tussen-p kreeg liet ik nog even achterwege). Dat had mijn vriend goed onthouden.
Toen we een paar weken later weer over de campus grounds liepen, bood hij mij een chocolaatje aan. Ik nam dat aan en zei ‘dank je’. Waarop hij vroeg: “Is that a little thanks?”
*)
De afbeelding is de cover van het boek Lost in translation, waarin Ella Frances Sanders woorden uit allerlei talen heeft verzameld die onvertaalbaar zijn. Zoals het Nederlandse ‘gezellig.’ Mijn favoriete woord uit dit boek: het Japanse ‘tsundoku,’ dat staat voor het fenomeen dat we almaar boeken blijven kopen terwijl de stapel boeken die we al lang in huis hebben ongelezen blijft. Herkenbaar.
HA Fifi, wat leuk, wat een eye opener. En eigenlijk is het ook een “bedankje” Ik zou daar dan weer klein voor zetten maar dat is dubbelop.
Oh ja: ik heb er ook eentje, van een Turkse jongen die Nederlands aan het leren was: “zullen we om een kwartje voor 8 afspreken? “