21 mei is de Internationale Dag van de Culturele Diversiteit. Ter gelegenheid hiervan schreef ik in de Bildungkalender 2018 de volgende bijdrage.
Je kent ze wel, die doeboeken met opdrachten waarbij je van twee ogenschijnlijk identieke afbeeldingen de verschillen moet aanwijzen. Eitje. Althans, de eerste 10-15 verschillen. Voor de laatste vijf moet je altijd net wat meer moeite doen. Die doeboeken zijn bedoeld om kinderen tijdens de vakantie ontspanning en afleiding te bieden.
Maar dat zoeken naar verschillen, dat zouden we eigenlijk allemaal moeten doen, elke dag. In onze standpunten, in onze informatiebronnen, in de mensen met wie we ons omringen.
Dat gaat verder dan vandaag eens vleesloos eten, of in het weekend naar een museum in plaats van de bioscoop. Het gaat erom dat we ons openstellen voor een ander perspectief dan we gewend zijn, dat we ons verdiepen en verplaatsen in mensen die anders zijn dan wij. En dat we ontdekken dat dat ‘andere’ goed kan zijn.
Dat vraagt om interculturele bekwaamheden. Die bekwaamheden komen niet vanzelf, die moeten we leren. “[I]ntercultural competence may not be acquired spontaneously by individuals, and it may not be acquired simply through exposure to and encounters with people with other cultural affiliations if the contact takes place under unsuitable conditions.” (Joseph Huber / Council of Europe, 2014)
Hier ligt dus een taak voor het onderwijs. Laten we onze kinderen in onze multiculturele en complexer wordende samenleving leren te leven met – en niet ondanks – onze culturele verschillen.